Περί Θεσσαλονίκης πόνημα

Ωραιαιαιιιιο το Σαββατοκύριακο στη Σαλόνικα- δε μπορώ να πω!
"Η ερωτική πόλη" μού έλεγαν πολλοι. Ο καθένας με διαφορετική χροιά στη φωνή του, που υποδήλωνε κάτι διαφορετικό από τους υπολοιπους.
Φτάσαμε νύχτα- οδικώς από Αθήνα, με τον κολλητό μου κρυφοορεξάτο για πολλά και διάφορα, μια συγγενή μου κάπου ανάμεσα σε ροχαλητά και σχόλια, κι εμένα να συνειδητοποιώ σχεδόν πανικόβλητη οτι ανέβηκα για να κάνω τόσα πολλά πράγματα.... Σε δυο εικοσιτετράωρα μέσα, πώς θα χωρούσαν; Εγώ πώς θα άντεχα; Και πώς θα συνδύαζα να δω τόσα άτομα που δεν έθελα να συναντηθούν μεταξύ τους ; Για μια στιγμή τρελλάθηκα ΄είχα και καιρό να τα κάνω όλα μαντάρα,ε, ξεσυνήθισα όσο να πεις.
Τηλεφώνησε το Σύμπτωμα (η κύρια αιτία του ταξιδιού νομίζω)... ακριβώς την ώρα που είχαμε σταματήσει κάτω από το Λευκό Πύργο και κοιταζόμασταν με τον κολλητό μου απορημένοι: "Μα, πού το έκρυψαν το δεκαώροφο ξενοδοχείο μας; Δε θα πρεπε να ξεφυτρώσει μπροστά μας αφού εμείς δεν είχαμε χάρτη; " εννοούσαν τα ηλίθια βλέμματα των χαμουτζήδων....
Και μάς ξέμπλεξε.... για μια ακόμη φορά- το Σύμπτωμα έδινε λύση....
Εξαντλημένη από το ταξίδι, ξάπλωσα στο κρεβάτι του δωματίου μου, θέλοντας να κλείσω τα μάτια μου, τα φώτα, τις φωνές όλες και πουθενά να μην πάω...
"I put a spell on you" άρχισε να φωνάζει το κινητό μου- αυτή την αντιστοίχιση ήχων, πότε θα την αλλάξω ή,ακόμη καλύτερα, πότε θα την καταργήσω γενικώς;;;
"Έλα, καλησπέρα...." ήταν το Ταξιδιάρικο Παρελθόν , με τη γνωστή βραχνάδα, "θέλω να σε δω"
Αιτήσεις άμεσες πότε πότε, συχνά, όπως τώρα, υποβλητικές.
Πήρα να ψελλίσω κάτι σε άρνηση, μα σταμάτησα' όφειλα μια συγγνώμη για όσα είχα πει πριν κανένα τρίμηνο.... "Εεεε....είμαι πολύ κουρασμένη...." είπε η ναζιάρα εκδοχή μου την ώρα που μουτζωνόταν- την επόμενη ημέρα ήθελα να τη χαλαλίσω (και να μού τη χαλαλίσει) στο Σύμπτωμα και σε υποχρεώσεις-προφάσεις του ταξιδιού.
"Έρχομαι από κει και σε παίρνω, αν θες!", με βγάζει από την περίεργή μου θέση.
"Έλα από δω, κι αν έχω βγάλει τις πυτζάμες, πάμε, αλλιώς παλουκωνόμαστε στο μπαρ του ξενοδοχείου, με τη βελουτέ παντόφλα...αν θες!!!" είπε η νυσταγμένη Μπουμπουλίνα.
Εντύπωση μου έκανε που το παλιότερο υφάκι είχε πάει περίπατο και που πάνω στο εικοσάλεπτο είχε έρθει. Κατέβηκα στο μπαρ- αν όχι με πυτζάμες, τουλάχιστον με ενδυμασία λέτσου και κάτω. Ήμουν τόσο κουρασμένη και ανόρεχτη, που ήθελα να πω τη "συγγνώμη" μου και να φύγω, χωρίς να χρειαστεί να ξανασυναντηθούμε ή να ξαναμιλήσουμε ποτέ. Βαριόμουν ήδη αφόρητα....
Καθίσαμε. Εγώ με το Ταξιδιάρικο Παρελθόν απέναντι και το Σύμπτωμα στο μυαλό.
Ο διεισδυτικός τρόπος που με κοιτούσε σχεδόν με εκνεύρισε και ντύθηκα μια απαγορευτική ψύχρα.
Μετά τα χαζο"τικανεις", άρχισε να λέει με "έννοια", για το πόσο κουρασμένη φαινόμουν, για το χλωμό μου χρώμα, τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου (φαντάσου αδιαφορία: κοτζάμ Παρελθόν, κι ένα κονσίλερ δεν έβαλα! Φτου μου!)
Αρχισε να μου επιδεικνύει τα παλιά κόλπα της φροντίδας,της στοργής, της "προστατευτικότητας" ... στα λόγια.... πάντα στα λόγια... Μόνο στα λόγια!
Θυμήθηκα γιατί είχα φύγει πριν τρεις μήνες, ενώ τόση ανάγκη είχα τη σχέση μας: λόγια. Λόγια για να προκαλέσουν λόγια.
Ξαφνικά ήθελα να βρίσω. Εβγαλα και λίγο νύχια, μ'ένα σχολιάκι του τύπου "Εσένα θα'πρεπε να σε λένε Μανώλη" (κατά το : "ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια" ,αλλά αμφιβάλλω αν το έπιασε το υπονοούμενο- δεν είναι δα και ο Καρατζαφέρης!) . Σκέφτηκα οτι άλλα τόσα λόγια έλεγε στη γκόμενα- την επίσημη.
Αντέσκοψα μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, λέγοντας απλά οτι τα λόγια που εγώ είχα πει φεύγοντας, ήταν άδικα σε πολλά σημεία (μαλακίες...μια χαρά τα είχα πει τότε, αλλά δε μπορούσε η ψυχή μου να σηκώσει οτι έτσι ξεφτίλισα κάποιον που είχα ερωτευτεί, που έστω για λίγο, τόσο ψηλά με είχε ταξιδέψει.
"Είσαι τόσο βλακωδώς ανασφαλής - είχα πει τότε- που το χεις σύστημα: μια μόνιμη γκόμενα, τύπου άβουλο θύμα, κι από κει και πέρα, όποια ηλίθια μπορεί να κάνει το ανυψωτικό του εγωϊσμου σου"
"Μια ματαιοδοξία -είχα πει τότε ανάμεσα σε ειρωνικά φιλιά και χάδια- όλη η ζωή σου είναι... Μια προσπάθεια να νιώθεις οτι ρίχνεις γκόμενες κι οτι μπορείς να τις πληγώνεις με το χειρότερο τρόπο, χωρίς να φεύγουν- αυτή είναι η επιβαβαίωσή σου όλη"
"Όχι, δε μ'ένοιαξε ποτέ η Βίκυ, ούτε η αγάπη (?) σου γι'αυτήν. Αυτό ήθελες να πιστέψεις, για να ολοκληρωθεί η ανεκδιήγητη φαντασίωσή σου: να μας έχεις και τις δύο, "όλως τυχαίως" να ξέρουμε τα πάντα η μια για την άλλη,και να ζηλεύουμε, και να υποφέρουμε, και...και.....και πράγματα που εσύ θες να νομίζεις οτι προκαλείς. Ζηλεύω μόνο αυτές που έφυγαν από κοντά σου πριν δουν τη μικρότητα πάνω σου"
Ετσι είχα πει - λόγια αληθινά μα και σκληρά αν σκεφτώ πόσα όμορφα κι έντονα πράγματα είχαμε ζήσει.
Αξιζε την "επιείκειά" μου, άξιζε τη συγγνώμη μου γι'αυτά όλα.
Μα είναι που με έκανε κωλόπαιδο - που μ'έκανε στα λόγια πια να φυλάγομαι και τα ταξίδια να κοιτάζω καχύποπτα.
Να κινδυνεύω να χάνω Συμπτώματα κι Αιτίες
Γι'αυτό και η "συγγνώμη" βγήκε μέσα από δόντια σφιγμένα- ειλικρινής, μα ταυτόχρονα πνιγμένη από την τάση να πω κι άλλα...σκληρότερα.