κοιμάται δίπλα μου...

Βράδυ Σαββάτου... στο σπίτι.
Με μια ύπαρξη δίπλα μου που μού φέρνει αισθήματα, που με συντροφεύει τρυφερά κι αποπνικτικά μαζί, που με κάνει να θέλω να είμαι ο,τι καλύτερο για εμάς, που τόσο εκστατικά περνάμε ώρες ώρες,για εκείνη - που όμως είναι περισσότερο μπερδεμένη από μένα, σε όλα. Κι αν την αγαπώ, με παρασύρει κι εμένα και στο δικό της μπέρδεμα...
Την κοιτούσα να ανυπομονεί να μπεί στο ιντερνετ για να βρεί τη συντροφιά που της λείπει, για να βρει πιο πολύ την ισορροπία μέσα από μια ψευδαίσθηση αποδοχής και επιβεβαίωσης. Τσατίζομαι που τη βλέπω ακόμη έτσι... "Φτηναίνει" στα μάτια μου και πάλι, δε μπορώ να την εκτιμώ - και οπωσδήποτε, ποτέ δε μπορώ να την εμπιστεύομαι.
Φλερτάρει εδώ και κάμποση ώρα μ'ένα "πετ", όπως παντα...Κάθε βράδυ, κάθε μέρα... Μια ατέλειωτη πρόκληση-πρόσκληση προς τους άντρες - προς οποιουσδήποτε άντρες, έτσι, χωρίς εκλεκτικότητα, χωρίς καν επιλογή συνήθως, σαβουρατζίδικα... Έτσι για να νιώσει αποδεκτή, επιθυμητή... Τσατίζομαι που της αρκεί το τίποτα μόνο και μόνο έχει μια γελοία ψευδαίσθηση από κάτι... Τσατίζομαι που το κάτι που έχει αρνείται να το παραδεχτεί μόνο και μόνο από συνήθεια... μόνο και μόνο από φόβο απέναντι στο καινούριο... Σιγουρεύομαι σχεδόν και πάλι οτι είναι συναισθηματικά ανάπηρη - ίσως μόνο για στιγμές να μπορεί να υπερβαίνει το είναι της και να νιώθει...
Την έβλεπα για ώρα, ενώ μιλούσε ήδη με το πετ, να λοξοκοιτάζει προς το μέρος μου- αναρωτιέται σίγουρα τι γράφω... Ικανοποιεί το δικό μου μικροπρεπή εγωισμό τώρα που δείχνει πάλι οτι νοιάζεται γι'αυτό που πραγματικά νιώθει - όχι οτι ελπίζω να το παραδεχτεί ποτέ...
Το μπέρδεμά της αυτό με παρασύρει και με μπερδεύει κι άλλο κι εμένα. Τη βλέπω να καπνίζει και να πίνει δίπλα μου... να λοξοκοιτάζει και πάλι. Πόσο όμορφη είναι...
Με κουράζει το ¨κρυφτό" της.... Όσο είναι κοντά μου φοβάται και κρύβεται - όχι εμένα, μα τα συναισθήματά της...
"Από μακριά": αυτή είναι η στρατηγική της. Από το μέσσαντζερ ή από το τηλέφωνο "ανοίγεται" , εκεί νιώθει οτι δεν απειλείται και μού λέει... πόσα μου λέει! για εκείνη, για την αγάπη της για μένα, την έννοια της για μένα, τη σπουδαιότητα της σχέσης μας... Για τη "μαλακία που την πιάνει" και θέλει συνέχεια να προκαλεί σεξουαλικά τους άντρες...
Από κοντά όμως... Βλέπω πάλι το προσωπείο της ρηχής "φιλενάδας" που δε μπορεί να συγκρατήσει τις "καύλες" της όπως λέει... Τη βλέπω πάλι να προσποιείται την ανόητη σεξογκόμενα.
Από κοντά...ούτε ένα "σ'αγαπώ", ούτε ένα "λουλουδι μου"... Και - γαμώ το!- μού λείπειιιι!!!
Σηκώνεται να βάλει ένα ποτό. ξέρω οτι το κάνει συχνά τελευταία. Μού βάζει κι εμένα ένα.
Με βάζει που και που στο παιχνίδι της με το πετ. Συμμετέχω, αλλά καταλαβαίνει οτι το κάνω βαρετά. Δε θέλω και να το κρύψω άλλωστε. Υποσχέθηκε από μακριά οτι... "θα κάνουμε μια γερή κουβέντα όταν βρεθούμε"... δε το πιστεύω- εκτός κι αν γίνει σκόπιμα λιώμα ίσως. Οι συνθήκες βέβαια πρακτικά ακόμη δεν ευνοούν για κάτι τέτοιο, και ανησυχώ γι αυτό. Φοβάμαι οτι οι συνθήκες μπορεί και να μη γίνουν καλύτερες ώσπου να φύγει...
Άυτη τη στιγμή κιόλας στο τσατ που είμαστε λέει πόσο με αγαπάει... και διευκρινίζει "αγάπη δεν είναι μόνο ερωτική" - τώρα που είμαστε δίπλα την έπιασαν οι συστολές της....
Ξεκινήσαμε στο συγκεκριμένο τσατ το δικό μας "παιχνίδι" - ήταν στ αλήθεια παιχνίδι όταν πρωτογνωριστήκαμε: οι..."λεσβίες"! με λόγια έρωτα, αγάπης, με λόγια πρόστυχα άλλοτε κι άλλοτε ρομαντικά, με προκλητικότητα κι αυθάδεια κάποτε και κάποτε με λυρισμό. Πολύ γέλιο, πολλές φορές. Κι άρχισα κάποια στιγμή ν'αναρωτιέμαι αν τα λόγια αυτά τελικά δεν ήταν και τόσο "στ'αστεία" εκ μέρους της... Κι άρχισαν κάποτε τα λόγια αυτά να μη μού ακούγονται αδιάφορα και "χαβαλετζίδικα" όπως πρώτα... το κάναμε "σύστημα" να δίνουμε "λεσβιακό σόου" κάθε μέρα σχεδόν, για να γελάμε - εκείνη ίσως και για να προκαλεί και την προσοχή που τόσο επιζητά μάλλον.
Αλλά σιγά σιγά, άρχισα να νιώθω οτι κάποια πράγματα δεν ήταν τόσο στ'αστεία... Από όταν άρχισε να φιλοξενείται στο σπίτι μου κυρίως- τα φιλιά της στο λαιμό μου άλλα μού έλεγαν. Όσο κι αν δε "μιλάει" όταν είναι ΄κοντά μου -σάμπως τα χάδια δεν είναι λόγια κι αυτά;
άρχισε να "μού περνάει" κι εμένα το δίκό της μπέρδεμα. ΄Με φιλούσε στο λαιμο- ξαφνικά, απανωτά γλυκά φιλιά, απροσδόκητα- κι αμέσως σαν ένιωθε το χέρι μου να την αγκαλιάζει απαλά, τραβιόταν κι έφευγε... Τα πρωινά, με το που έβλεπε να ξυπνάω, χωνώταν στο κρεββάτι μου- στην αγκαλιά μου...και χαϊδευόμασταν νανουριστικα- κι αμέσως μόλις "ζεσταινόμασταν" πεταγόταν όρθια να μού φτιάξει καφέ.... Δεν ξεολλούσε από δίπλα μου όσο έμενε εδώ, και συχνά το χέρι της μπλεκόταν στα μαλλιά μου...μεχρι να "ανταποδώσω" μ'ένα φιλί...
Με έβαλε με άυτό τον τρόπο κάπως στο παιχνίδι της- με έκανε να βλέπω οτι γινόταν "διαφορετικά" - και τότε άρχισε να τραβιέται ακόμη περισσότερο. Αλλά και πάλι μόνο όταν ήμασταν πλάι η μια στην άλλη... "Από μακριά"... όπως πάντα...
Ίσως ο φόβος της ν αποβάλλει τη συνήθεια, φόβος που έχουν όλοι οι αδύναμοι- και είναι αδύναμη... Ίσως και λίγο η επιθυμία της να "μ'εκδικηθεί" για τα συναισθήματα που της προκάλεσα και πάει να με κάνει κι εμένα πετ.
Άρχισαν να μού λείπουν τα χάδια της τα τόσα, μού φαινόταν η έλλειψη όταν με περιόριζε σε λιγότερα... Άρχισαν να μού λείπουν οι πρωινές μας αγκαλιές... Άρχισε να με εκνευρίζει και να πληγώνει το μικρό μου εγωισμό το οτι "τεχνικά" εκείνη άρχισε να τραβιέται από ένα συναίσθημα που το δικό της μού προκάλεσε... Με θυμώνει η ιδέα (βεβαιότητα) οτι όλο αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή φοβάται μη φορέσει μια ταμπέλα που θα τη χαρακτηρίσει..."λεσβία" ! Με τσατίζει σχεδόν και το οτι ασχολούμαι μ'ένα τέτοιο άτομο...
Αυθόρμητα μού έρχεται να συνεχίσω με τα δικά της "όπλα", να "παίξω" με την...."κακή" έννοια του όρου "παίζω" - αλλά την αγαπάω, δε θα μπορέσω...
Την αγαπάω- νομίζω, δε θα μπορέσω- νομίζω...
"Ίσως και να σε γουστάρω, ίσως και να σ'αγαπώ..."